اون‌که بله! کارآگاه اگه میل یا نیاز به کشف حقیقت نداشته باشه انگیزهٔ ادامه دادن پیدا نمی‌کنه.
اما ماجرای کارآگاهانی مثل «شرلوک هلمز» یا «آگوست دوپن» قدری ریشه داره. این مدل از کاراکتر در زمانی خلق شدن که قضیهٔ کارآگاه و کارآگاه‌بازی رایج نبود. پس چرا چنین کاراکترهایی خلق شد؟ چرا باید کاراکتری خلق می‌شد که با چنین وسواس، دقت و روشی دنبال کشف حقیقت باشه؟ اگر یک سری به فلسفه و تاریخ بزنیم می‌بینیم این کارآگاه‌های روش‌مند بعد از عصر روشن‌گری و در دورهٔ ویکتوریایی خلق شده‌ن. پس یه جورایی بازتاب زمانه‌ای هستن که در اون عقل، روش‌های منطقی و اخلاق اصل و اساس بودن. شرلوک جان خودش هم در داستان‌های مختلف به این قضیه اشاره می‌کنه. هم به پیش‌رفت‌های علمی، هم به ناتوانی پلیس هم به اهمیت علم و استفاده از روش منظم و علمی در جرم‌یابی.
پس این درسته که هلمز دنبال حل معماست چون از حل معما خوشش میاد. اما پیدایش و خلق چنین کاراکتری حاصل زیست خالقش در چنان عصریه. :))
اگر جایی از توضیحم ابهام داشت حتمی بگو.💖