در این درس، سطح اول زبانی دوم را در دو گونه‌ی فراگونه و فروگونه معرفی می‌کنیم.
لطفاً ابتدا وارد حساب کاربری‌‌ات شو
دیدگاه‌ها
برای ثبت دیدگاه لطفاً وارد حساب کاربری‌تان شوید.
بهار قاسمی جم
1-3-1402
سلام جناب یوسفی.
وقتتان بخیر.
دوره‌ی بسیار جذاب و مفید و البته لذت‌بخشی را تهیه کرده‌اید. دستتان درد نکند.
سؤالی دارم درباره‌ی به‌کاربردن نحو گفتاری در داستان‌نویسی برای کودک و نوجوان. تا آنجا که من می‌دانم، صورت و نحو زبان چنین داستان‌‌هایی تباید خارج از چارچوب زبان معیار باشد. به نظر شما آشنانشدن چنین مخاطبانی از گونه‌‌‌های متفاوت زبانی ایرادی ندارد؟ نمی‌شود از اساس تفاوتی قائل شد بین زبان معیاری که در مدرسه یاد می‌گیرند و زبانی که به دنیای داستان تعلق دارد؟ چرا باید اولویت رعایت‌کردن اصول زبان معیار، آن‌ها را از لذت درک و آشنایی با زبان خاص داستان و قصه محروم کند؟
ممنون.
وقتتان بخیر.
دوره‌ی بسیار جذاب و مفید و البته لذت‌بخشی را تهیه کرده‌اید. دستتان درد نکند.
سؤالی دارم درباره‌ی به‌کاربردن نحو گفتاری در داستان‌نویسی برای کودک و نوجوان. تا آنجا که من می‌دانم، صورت و نحو زبان چنین داستان‌‌هایی تباید خارج از چارچوب زبان معیار باشد. به نظر شما آشنانشدن چنین مخاطبانی از گونه‌‌‌های متفاوت زبانی ایرادی ندارد؟ نمی‌شود از اساس تفاوتی قائل شد بین زبان معیاری که در مدرسه یاد می‌گیرند و زبانی که به دنیای داستان تعلق دارد؟ چرا باید اولویت رعایت‌کردن اصول زبان معیار، آن‌ها را از لذت درک و آشنایی با زبان خاص داستان و قصه محروم کند؟
ممنون.
.jpg)
سلام.
خیلی ممنونم بابت لطفتان به من و این دوره.
گمان می‌کنم سوءتفاهمی برایتان پیش آمده باشد. به‌کاربردن دستورزبان گفتاری در داستان و به‌ویژه در داستان کودکانه و نوجوانانه، نه‌تنها ناروا نیست، که بایسته است. نوشتن داستان با ضرب‌آهنگ عصاقورت‌داده‌ی رسمی بی‌شک ارتباط‌گیری مخاطب با آن را دشوار می‌کند. تنها سطحِ زبانی‌ای که به‌عقیده‌ی بعضی از بزرگان به‌کاربردنش در داستان (و خصوصاً در داستان کودکانه و نوجوانانه) جایز نیست، شکسته‌نویسی است؛ یعنی بازتاب‌دادن تلفظِ گفتاریِ واژه‌هایی که بین فراگونه و فروگونه مشترک است، در نوشتار. به این موضوع در درس‌های بعدیِ همین دوره پرداخته‌ام. اگر با دیدنِ آن درس‌ها پاسخِ پرسشتان را نگرفتید، حتماً با من در میان بگذارید.
خیلی ممنونم بابت لطفتان به من و این دوره.
گمان می‌کنم سوءتفاهمی برایتان پیش آمده باشد. به‌کاربردن دستورزبان گفتاری در داستان و به‌ویژه در داستان کودکانه و نوجوانانه، نه‌تنها ناروا نیست، که بایسته است. نوشتن داستان با ضرب‌آهنگ عصاقورت‌داده‌ی رسمی بی‌شک ارتباط‌گیری مخاطب با آن را دشوار می‌کند. تنها سطحِ زبانی‌ای که به‌عقیده‌ی بعضی از بزرگان به‌کاربردنش در داستان (و خصوصاً در داستان کودکانه و نوجوانانه) جایز نیست، شکسته‌نویسی است؛ یعنی بازتاب‌دادن تلفظِ گفتاریِ واژه‌هایی که بین فراگونه و فروگونه مشترک است، در نوشتار. به این موضوع در درس‌های بعدیِ همین دوره پرداخته‌ام. اگر با دیدنِ آن درس‌ها پاسخِ پرسشتان را نگرفتید، حتماً با من در میان بگذارید.
سلام مجدد.
نمی‌دانم دقیقاً کجا دیده بودم که عناصر جمله بهتر است در متون داستانی کودک جابه‌جا نشود تا ساختار جمله در زبان معیار در ذهنشان مغشوش نشود و اختلالی در روند خواندن متن نیز پیش نیاید. به نظرم بحث در یکی از کانال‌های ویرایشی تلگرام بود. اگر اشتباه نکنم، توصیه‌شان این بود نحو و تلفظ زبان گفتاری را موقع خواندن داستان، و نه موقع نوشتن، به کار بگیریم. این بود که با دیدن این درس برایم سؤال پیش آمد.
ممنون بابت پاسخ و تذکرتان.
نمی‌دانم دقیقاً کجا دیده بودم که عناصر جمله بهتر است در متون داستانی کودک جابه‌جا نشود تا ساختار جمله در زبان معیار در ذهنشان مغشوش نشود و اختلالی در روند خواندن متن نیز پیش نیاید. به نظرم بحث در یکی از کانال‌های ویرایشی تلگرام بود. اگر اشتباه نکنم، توصیه‌شان این بود نحو و تلفظ زبان گفتاری را موقع خواندن داستان، و نه موقع نوشتن، به کار بگیریم. این بود که با دیدن این درس برایم سؤال پیش آمد.
ممنون بابت پاسخ و تذکرتان.