سلام.
«عبارت وصفی» یا «عبارت صفتی» همان «ترکیب وصفی» است. ازآنجاکه ترکیب را گاهی برای صورت‌های واژه‌شده هم به کار می‌برند و در اینجا با دو یا چند واژه‌ی مستقل روبه‌روییم، دقیق‌تر این است که برای نامیدن آن «عبارت وصفی» یا «عبارت صفتی» را به کار ببریم (ضمناً از بین این دو، «عبارت صفتی» ساختار فارسی دارد و بهتر است از «عبارت وصفی»). «نظم پریشان» هم عبارت صفتی است.

درود بر شما.
۱. بله.
۲. بله.

موافقم. نکته‌ی ظریف و صحیحی است. حذف «دیگر» جمله را روان‌تر و سرراست‌تر می‌کند.

درست است که ساختارِ مجهول در فارسی چندان پرکاربرد نبوده و نیست؛ اما این ساختار به‌کلی هم بی‌کاربرد نیست و گاهی که قصد داشته باشیم مفعول را برجسته کنیم، می‌توانیم از آن بهره بگیریم؛ خصوصاً در متن‌های علمی و دانشگاهی. به‌نظر من، این جمله از نمونه‌هایی است که ساختار مجهول در آن روا است و نمی‌توان آن را به‌صورت معلوم درآورد.

حرف‌اضافه‌های مرکب فهرست کمابیش بسته‌ای دارد و با مراجعه به کتاب‌های دستورزبان و احتمالاً بعضی از منابع ویرایش و درست‌نویسی، می‌توان آن‌ها را شناسایی کرد؛ مثلاً:
به‌سویِ، به‌طرفِ، به‌سمتِ، به‌طورِ، به‌صورتِ، به‌موجبِ، به‌دستورِ، به‌دنبالِ، برحسبِ.