سلام وقت بخیر
من برای سوال چرا نوشتار از گفتار دشوار است پاسخی دریافت نکردم از ویدیو ممنون میشم بهم جواب بدید

سلام و وقت به خیر، اون نکته ای که دربارۀ واژۀ مختص در لهجۀ نجف آبادی گفتید، در لهجۀ خمینی شهری هم هست و به نظر من رسید که به این صورت است یعنی اختصاصاً و از روی عمد. هم چنین بعضی از افراد به جای واژۀ «مختص» واژۀ «مخصوصی» را به کار می برند. فکر می کنم به این صورت به معنا راه می برد نه از ارتباط مخ و دست. اینکه به صورت مخدص تلفظ می شود هم احتمالاً به دلیل گرایش تبدیل «ت» به «د» در لهجۀ اصفهانی و شهرستان های اطراف است.

استاد ضمن سپاس از شما بابت زحمتی که می کشید و نکته هایی که می آموزید، دو نکته را می خواستم بیان کنم:
1) زبان پارسی دیرینگی بیشتری از آنچه شما گفتید دارد و به 1200 سال پیش برنمی گردد. ما از زمان داریوش کبیر (486 پیش از میلاد) که کتیبه بیستون را نوشت، زبان پارسی باستان (فارسی قدیم) را به شکل مکتوب آن داریم. این ثبت زبان پارسی با خط میخی صورت گرفت و منابعی که این موضوع را تایید می کنند را می توان با جستجو در اینترنت یافت. من چند مورد انگلیسی را ذکر می کنم:
https://www.britannica.com/topic/Old-Persian-language
https://persian.religion.ucsb.edu/home/history-of-persian/
https://www.iranicaonline.org/articles/epigraphy-i
2) من به مدت 20 سال راهنمای تورهای ورودی (راهنمای فرهنگی گردشگران خارجی در ایران) بوده ام و در هنگام سخن گفتن (زبان محاوره ای) با هموطنان نقاط مختلف ایران، متوجه خنده های آنان شده ه ام. بنابراین، معتقدم که هر چند که ما زبان معیار فارسی را با لهجه متمایز پایتخت (تهران) صحبت می کنیم، این لهجه برای بسیاری از قوم های ایرانی دیگر نامانوس است و برای برخی از آنان موجب خنده می شود و گاهی به تمسخر این لهجه نیز می پردازند. این را من بارها دیده و تجربه کرده ام. اشتباه هم نمی کنم، چون یک راهنما به قدری با افراد مختلف در ایران در تعامل است، که قوه تشخیص و تمییز بسیار بالایی کسب می کند.
به هر حال، اینها نقطه نظرهای من هستند. توضیح آن که من از لحاظ اصالت هیچگونه تعصبی بر روی تهرانی بودن ندارم، زیرا دو زبان مادری دارم. رشته تحصیلی من مترجمی زبان انگلیسی بوده است، و بیش از 12 سال هم سابقه ترجمه کتبی و شفاهی دارم.