به بافت بستگی دارد. گاهی می‌شود. گاهی هم نمی‌شود.

مدنظر، دلخواه، پسندیده، دوست‌داشتنی و...

تحول معنایی که قبول است. حرفی نداریم. بسیاری واژه‌های عربی در فارسی و نیز بسیاری از واژه‌های خودِ زبان فارسی دچار تحول معنایی شده‌اند و دیگر آن معنای نخستین یا حتی دومی خود را نمی‌دهند. این که هیچ.
کلیشه چیز دیگری است. ما نمی‌گوییم چرا معنایش عوض شده. می‌گوییم: چرا در «این‌همه» معنی به کار رفته؟ چرا به‌ جای انبوهی واژه، همین یکی نشسته است و دارد آن‌ها را از زبان کوچ می‌دهد؟ چرا این‌همه معنا چپانده‌ایم زیر چتر این واژهٔ عربیِ محدودمعنا؟ چرا از سرِ تنبلیِ ذهنمان هر روز داریم «مورد» را در طیف وسیعی از معانی به کار می‌بریم؟

«مورد» از «ایراد» نمی‌آید. با آن هم‌ریشه است. ریشهٔ هر دو «وَرَد» است که «ورود» هم از آن می‌آید.
‌
«ایرادکردن سخنرانی» یا «واردکردن اشکال به چیزی» در معنای مجازی‌شان درست است.
در دادگاه هم می‌گویند: «این ایراد وارد نیست» که درست است.

بله. آنچه در جزوه آمده، حدود چهل «پیشنهادِ ممکن» برای جایگزینی با «قابل» است. هیچ‌یک از آن‌ها انحصاری برای مثال ذکرشده در جلویشان ایجاد نمی‌کند و می‌شود که یک واژۀ «قابل»دار را با چند تا از آن پیشنهادها کلیشه‌زدایی کرد.