در متن معیار و عادی، زبان ابزار پیام‌رسانی است. کار زبان این است که معنایی منتقل کند و خودش خودنمایی نکند. در زبان نمانیم. معنا را بگیریم و رد شویم. مانند خودرویی سالم و معمولی است که سوارش می‌شویم تا ما را برساند. مثل خودکاری است که می‌نویسد و تحمیل نمی‌کند که به منِ خودکار توجه کن.
در متن ادبی و فاخر و پُرآرایه، خودِ زبان خودنمایی می‌کند و ما در خودش نگه می‌دارد که به تناسب‌ها و ربط‌هایش فکر کنیم. ابزاری است که خود ابزاربودنش جلب توجه می‌کند. مانند خودرویی است که می‌ایستید و نگاهش می‌کنید و از هنری‌بودنش لذت می‌برید و سوارش می‌شوید که از خود سوارشدن کیف کنید. مثل خودنویس مجللی است که دلتان نمی‌آید با آن تندتند بنویسید.